IK zag een oproep om in deze barre tijden een leuk verhaaltje te plaatsen.
IK zit in de werkgroep "dialect en folklore" van de OVD en we plaatsen regelmatig verhalen en gedichten in het dialect. Hieronder treffen jullie een verhaal aan van mijn hand over "de grafdelver"De ouderen onder ons zullen hierin wel iemand herkennen denk ik.
De grafdelver.
Hent was köster in de kerk in Ni-j Diek. Mao meh alleen mao köster zun was d’r gín dreug brood te verdiene. Daorum was de köster ok altied doodgraver. Dah kreeg hi-j dan per graf betaald. Mao dah was ok ’n hoop werk. Eers mos hi-j ‘n gat grave en dan höltere schotte langs de kant in ‘t graf plaatse, dan naodah ze met de begrafenis de kist hadde laote zakke mos alles weer dich gegooid worre.
Hent was d’r as köster altied bes wel druk meh. Hi-j moes bi-j alle misse, lof, brullefte en begrafenisse paraat zun. En dan ok nog de grave en ’t kerkhof b’j holde, dah was ’n hoop werk.
Gelukkig kon Hent nog iets bi-j verdiene as hi-j bi-jde minse de begrafenisondernemmer en de grafsteenleverancier kon aanprie:ze. Meestal kreeg hi-j dao dan een paar cente van meh.
Op ’n kier mos d’r ok weer ‘n graf dichgegooid worre, mao ’t was nogal slech weer gewes en in ’t graf sting ’n slomp water. De kist met ’t liek dreef op ’t water. Now hah Hent as köster doa wah op gevonde. Hi-j gooide eers grond op de ene kant van de kist, terwijl hi-j op de andere kant ging staon. Elke kier sprong hi-j van de ene nao de andere kant um ’t gewich te verdele tot de kist onder ’t zand nao ondere was gezak.
Mao op een gegeve moment ging ’t mis, Hent schampte uut en schaot half onder de kis in de modder. Veurzichtig lei hi-j de hande op de rand en trok zich langzaam nao baove.
Moa d’r ware ’n paar getuuge. Jan en zien deerntje Dieneke ware ’n endje gaon wandele.
Och zei Jan: “laowe mao naeve ’t kerhof lope dao is ’n mooi paedje”.
Toen ze halvewaege ware trok Jan Dieneke tege zich aan en wol eur kusse. Mao Dieneke keek aove de scholders van Jan nao ’t kerkhof en zag ’t frisse graf meh ’n bult grond t’r naeve. Inens zag ze ’n paar modderige hande op de rand van ‘t graf. D’r kwam vervolges ’n vie:ze smerige gestalte uut ’t graf nao baove gekraope . Dieneke lie:t een belk en was kats van slag. Jan doch b’j zich eige: zo erg kan ’t toch nie:t zun da’k eur kus, dat he’k wel vaker gedaon. Dieneke stotterde: “Jan kiek, kie:k daor op ’t kerkhof dao kump ’n liek uut ’t graf.” Jan zei: ”da kan toch ganie”, mao h’j keek toch um en jaowel heur now zag Jan ook hoe d’r langzaam een modderig figuur uut ’t graf nao baove kwam kruupe.
Jan zei: “Dieneke dah is nie:t in de haok, wi-j motte zo gauw meugelek nao huus”.
Meh de romantiek was ‘t helemaol gebeurd en Jan baalde as ’n stekker dah dat liek uutgeraekend now uut zien graf moes komme.
Ze ginge gauw nao huus um hun belaevenis te vertelle.
Grootmoe:der zei :”da’s zwatte Gerrit den zei altie dah hi-j nog ’n kier terugkwam en den kon vroeger ok al toveren. Hi-j har ’n pact met de duuvel.” Dit verhaal kon nog wel bi-j al die verhalen die aover zwatte Gerrit rond ginge.
De köster kwam langzaam uut ’t graf helemaol onder de modder. Gelukkig hah hi-j ’t zondagse pak nie:t aan. Merge zol hi-j ’t graf wel dich gooie now ging hi-j eers nao huus. Dao kreeg hi-j nog de zingende uutvaart van Marie zien vrouw. “Meh ow is t’r ok altie wah now moh ik alles weer wassen. Ik haop dah de minse ’t nie:t hemme gezie:n want dan lachen ze ow ok nog uut.”
Later toen ’t uut kwam wier d’r toch nog gelache ok deur Jan en Dieneke.
Zillie zun bi-j mekaar gebleve en jaore later getrouwd en toen wier d’r nog smakeluk um ’t verhaal gelachen.
En zwatte Gerrit, den is denk ik achteraf toch mao in zien graf gebleven.
Willie Thijssen